Bij sommige uitvaarten is het gepast om stemmige klassieke muziek te spelen voor een moment van bezinning tussen de sprekers door. Dit keer koos ik voor hele andere muziek. Het afscheid werd van begin tot eind door harp muziek gedragen, dus geen ‘ingeblikte’ muziek. De emoties konden op deze manier direct worden vertaald in, en gedragen door klank.
Ik begon met een van mijn nieuwe composities en omdat ik dat stuk zo in de vingers heb, was het mogelijk om door te tranen heen vloeiend door te spelen.
Het voordeel van eigen composities is dat er bij de muzikant geen spanning is of het wel correct wordt uitgevoerd voor en bovendien kan je het zo lang en zo kort maken als je wilt op dat moment.
Na een heel liefdevolle en emotionele toespraak van een vriendin van de overledene koos ik in overleg met de familie voor Nothing Else Matters van Metallica, in een harp arrangement van Janne Minke Nijp. Dit stuk vertolkte prachtig de emotionele rollercoaster en ik kon er ook de woede en onmacht in kwijt. Wat klonken die diepe bassen en de akkoord wisselingen prachtig in het kerkje. Dit stuk was echt passend voor het moment.
Na de laatste woorden en een korte stilte sloten we af met een ontroerend moment van verbinding: de kleindochter en ik speelden samen, zij op een klein harpje en ik in de begeleiding op de grote harp. Gezeten op de vloer bij het ziekbed van haar oma had ik een paar harp lesjes gegeven ter afleiding voor iedereen. Dat ze durfde te spelen op de uitvaart was een groot kado.
